ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ:Τι σχεδιάζουν, για την "εργασία";

Το τόσο επώδυνο για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους κλείσιμο της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης φέρνει το άνοιγμα των αλλαγών στα εργασιακά, στα οποία κυριαρχούν τρείς βεβαιότητες, και μπόλικη αβεβαιότητα.
Έρευνα του "Ανατροπέα"
Τρία θέματα θα συζητηθούν:
● Οι ομαδικές απολύσεις

● Ο συνδικαλιστικός νόμος με αιχμή τον τρόπο κήρυξης των απεργιών

● Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις

Από εκεί και πέρα, το χάος της αβεβαιότητας.
mini jobs -1 euro jobs -baggers
Αυτές είναι οι γερμανικές(Ε.Ε) και αμερικάνικες(ΔΝΤ) "μεταρυθμίσεις" στην αγορά εργασίας!

Περί αποχωρήσεως του ΔΝΤ, και άλλοι Μύθοι

του Χλωπσιούδη δήμου*
(1η δημοσίευση)
Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται το φαινόμενο πολιτικά στελέχη (ενεργά και μη) από τη χώρα μας και την Ευρωπαϊκή Ένωση να τάσσονται υπέρ της απομάκρυνσης του ΔΝΤ από την τρόικα. Το γεγονός δεν προκαλεί έκπληξη, αλλά μας υποχρεώνει να θέσουμε ορισμένα ζητήματα, ορισμένες σκέψεις. Φυσικά το ΔΝΤ -και από την αριστερή ρητορική- έχει καταστεί ο βασικός στόχος προσωποποιώντας την τρόικα κι εμφανιζόμενος ως αμερικανικός δάκτυλος.

Και τούτο δεν είναι άδικο, αφού το ΔΝΤ έχει μακρά εμπειρία παρεμβάσεων σε χώρες υπό ανάπτυξη που είχαν βάλει στο μάτι τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του, η φτώχεια που ακολούθησε τα μέρη που “επισκέφτηκε” και “μεταρρύθμισε” το κατέστησαν τον βασικό στόχο κάθε κριτικής (σημειώνω ότι ποτέ δεν έγραψα κατά του ΔΝΤ, αλλά εναντίον της πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας όπως τούτη εκφράζεται από την τρόικα και όσους εκφράζει και υπηρετέι και τις ελληνικές κυβερνήσεις).

Σημασία εν πρώτοις έχει να δούμε ποιοι ζητούν την απομάκρυνση του ΔΝΤ. Πρόκειται για βασικούς εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας (Λοβέρδος, Ραγκούσης και Παπαντωνίου εσχάτως). Και βέβαια, τούτο προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, αφού ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζεται με το ΔΝΤ, αλλά όσοι υπηρέτησαν την πολιτική του (με τον ένα ή άλλο τρόπο) βρίσκονται απέναντί του.

Ερμηνεύοντας αυτή την τάση οφείλουμε να τονίσουμε ότι στην αρχή οι Ευρωπαίοι χρειάζονταν τη μεγάλη εμπειρία του ΔΝΤ σε τέτοια προγράμματα. Την εμπειρία την ήθελε και ο ΓΑΠ και οι βασικοί μας εταίροι. Το πρόβλημα δεν ήταν η εμπειρία, αλλά η παγκοσμιοποίηση της πιθανής ελληνικής χρεοκοπίας ως τμήμα της ευρωζώνης, οπότε το ΔΝΤ (ΗΠΑ και σύμμαχοι) ήθελαν να έχει λόγο ως υπερεθνικός φορέας. Και αν σε μερικά πράγματα το ΔΝΤ εμφανιζόταν ιδιαίτερα σκληρό (εργασιακά και μειώσεις μισθών, περιορισμός δημόσιου τομέα κλπ), στα άλλα ζητήματα μάλλον ήταν απλά συνοδοιπόρος.

Αδυνατούμε (αριστεροί και φιλελεύθεροι) να αντιμετωπίσουμε το Ταμείο ως ένα διεθνή οργανισμό, τον οποίο η ελληνική κι ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ κάλεσε σε βοήθεια. Η ίδια η ΕΕ αναζητούσε διακαώς έναν εταίρο που θα αναλάμβανε όχι μόνο την τεχνογνωσία, την οποία η Κομισιόν, τότε, σχεδόν αγνοούσε, αλλά και το πολιτικό κόστος (ως τεχνοκρατικός υπερεθνικός μηχανισμός).

Η σχέση αυτή άλλαξε στη συνέχεια, γιατί το ΔΝΤ άρχισε να διαφωνεί και επήλθε σημαντική πολιτική διάσταση για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη σύγκρουση Λαγκάρντ-Σόιμπλε για τον χρονικό ορίζοντα του ελληνικού χρέους ούτε και τη σιωπή της ελληνικής άρχουσας τάξης. Ακόμα και στο Νταβός Λαγκάρντ και Σόρος εξέφρασαν επιθετικά την αντίθεσή τους στην ακολουθούμενη πολιτική και τις γερμανικές εμμονές στο δικό της νεοφιλελεύθερο δόγμα. Αντίθετα, εκείνο το διάστημα τα κυρίαρχα μίντια προπαγάνδιζαν την “ανάπτυξη” που ήταν προ των πυλών (της κολάσεως;).

Όσοι σήμερα εκφράζουν στη χώρα μας στάση εναντίον του ΔΝΤ (πέραν του όποιου λανθάνοντος λαϊκισμού) εκφράζουν ταυτόχρονα μία βαθιά νεοφιλελεύθερη αντίληψη (παρόμοια της Γερμανίας, του Ραζόι και του Μόντι). Η πρόταση για απεμπλοκή από το ΔΝΤ ισοδυναμεί με ακόμα αυστηρότερη πολιτική μονόπλευρης λιτότητας. Άλλωστε, το ΔΝΤ είναι εκείνο που πιέζει για παράταση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους και μεταφορά των φόρων σε περισσότερες πλάτες, όταν η ΕΚΤ και η Κομισιόν πιέζουν για αυστηρότερα μέτρα σε μικρότερο χρόνο.

Την ίδια στιγμή το αίτημα σήμερα για απομάκρυνση του ΔΝΤ από αστικά πολιτικά χείλη, δηλώνει έναν ευρωπαϊκό "εθνικιστικό" προσανατολισμό και αποκλειστική στροφή προς το γαλλογερμανικό άξονα εκφράζοντας μία σχετική αντίθεση προς τις ΗΠΑ οι οποίες ακολούθησαν εντελώς διαφορετική οικονομική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης.

Βέβαια, τούτες οι δηλώσεις πατούν στον ελληνικό αντιαμερικανισμό ως δεδομένο και στην προηγούμενη αριστερή ρητορεία που αποκλειστικά στόχευε το ΔΝΤ. Ακόμα και σήμερα πολλοί αριστεροί στοχοποιούν το ΔΝΤ (όχι άδικα αν το δούμε επιμέρους) και ξεχνούν ότι για την ακολουθούμενη πολιτική δεν ευθύνεται μόνο το ΔΝΤ.

Και όλα αυτά έρχονται να ντυθούν με τις δηλώσεις εκπροσώπων και οικονολόγων του ΔΝΤ ότι απέτυχαν στο πρόγραμμά τους γιατί δεν έκαναν σωστούς υπολογισμούς. Παράλληλα, όμως, εξατομικεύεται η ευθύνη και προσωποποιείται στη Λαγκάντ και τον Τόμσεν, αφήνοντας αποπροσανατολιστικά στο απυρόβλητο τις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων που ούτως ή άλλως ήθελαν μια καλή ευκαιρία για να υιοθετήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Στόχος δεν είναι το ΔΝΤ, αλλά το σύνολο της πολιτικής όπως εκπορεύεται από τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη.
------------------------------------------

*ο Χλωπσιούδης δήμος,είναι φιλόλογος-συγγραφέας

η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ περνάει στην ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!!

Η Αργεντινή έχει μπει στο στόχαστρο των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Ε.Ε., αφού, με προσφυγή τους στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), κα­τηγορούν τη λατινοαμερικανική δημοκρατία για προστα­τευτισμό, καταγγέλλοντας το σύστημα χορήγησης αδειών για τις εισαγωγές προϊόντων που θέσπισε η κυβέρνηση του Μπουένος Άιρες.

Οι εισαγωγές αγαθών ανάμεσα σε χώρες του ΠΟΕ γί­νονται χωρίς την προηγούμενη άδεια από τις αρχές ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ο εισαγωγέας ζητάει άδεια, αλλά αυτή χορηγείται αυτόματα. Τώρα η Αργεντινή ζητά προη­γούμενη άδεια για όλες τις εισαγωγές, με αποτέλεσμα τη μεγάλη τους πτώση. Η πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ χρειάζεται συνάλλαγμα για να πληρώσει το χρέος της χώρας και αφού είναι αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγο­ρές, αυτό που απομένει είναι η δημιουργία ενός θετικού εμπορικού ισοζυγίου. Για να γίνει αυτό, τα εγχώρια προϊό­ντα πρέπει να προτιμώνται των εισαγομένων, πράγμα που δεν αρέσει καθόλου στις χώρες οι οποίες στηρίζουν την οι­κονομία τους στις εξαγωγές, όπως αυτές που προσέφυγαν τελικά στον ΠΟΕ.

Ταυτόχρονα με το εμπορικό ισοζύγιο τονώνεται η αγορά εργασίας. Τις διαθέσεις της είχε δείξει η κυβέρνηση Κίρχνερ από τον Απρίλιο, όταν κρατικοποίησε την εταιρεία πε­τρελαιοειδών YPF, προκαλώντας την μήνιν της ισπανικής Repsol, η οποία είχε τον έλεγχο της εταιρείας μέχρι τότε. Με λίγα λόγια η Αργεντινή κατηγορείται γιατί εφαρμόζει τη μοναδική πολιτική που θα της επιτρέψει να πληρώσει τους πιστωτές της!

Για να καταλάβει κανείς με ποιον τρόπο παίζεται αυτό το περίεργο παιχνίδι, πρέπει να κατανοήσει τον ρόλο του ΠΟΕ και αυτό θα γίνει πιο εύκολο αν γνωρίσουμε τα «αδελφά­κια» του, που δεν είναι άλλα από την Παγκόσμια Τράπεζα και το γνωστό σε όλους μας «ευαγές» ίδρυμα ΔΝΤ.

Ο ΠΟΕ, αν και ιδρύθηκε το 1995, είναι η συνέχεια της GATT (Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου). Η GATT αντι­κατέστησε τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου (δεν δούλεψε τελικά ποτέ) που, μαζί με τα προαναφερόμενα ιδρύματα, ήταν το αποτέλεσμα της γνωστής διάσκεψης του Bretton - Woods του 1944, όπου αποφασίσθηκαν πολλά πράγματα για το πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (ναι, η Γιάλτα ήταν κυρίως για τις φωτογραφίες). Για να φτάσουμε στο τώρα και στη σημασία αυτών των προ­σφυγών πρέπει να πούμε ότι ο ΠΟΕ διαθέτει ένα σύστημα διακανονισμών και διαιτησίας που είναι νομικά δεσμευτικοί για όλα τα κράτη - μέλη και που μπορούν να επιβάλουν τεράστιες οικονομικές κυρώσεις σε μια χώρα που δεν ακο­λουθεί τους «κανόνες». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές χώρες να προτιμούν να προσφύγουν στον ΠΟΕ για να επι­λύσουν πάσης φύσεως διαφορές, ακόμα και κάποιες που αφορούν το περιβάλλον ή την ανθρώπινη υγεία.

Αντεπίθεση

Η Αργεντινή, λοιπόν, περνάει στην αντεπίθεση και είναι έτοιμη να καταθέσει προσφυγή, στον ίδιο οργανισμό, κατά των ΗΠΑ για τους κανόνες που εφαρμόζουν τα αμερικανικά τελωνεία στις εισαγωγές λεμονιών και βοδινού κρέατος. Ούτε αυτό είναι τυχαίο, αφού πριν από το 1995 η GATT οργάνωνε το εμπόριο αγαθών, ενώ αντίθετα ο ΠΟΕ θέτει κανόνες σε τομείς όπως η αγορά υπηρεσιών, η κλωστοϋφα­ντουργία και η γεωργία. Η γεωργική παραγωγή, όμως, είναι σχεδόν το μοναδικό εργαλείο που έχει στη φαρέτρα της μια αναπτυσσόμενη οικονομία και σε αυτόν τον τομέα οι αναπτυγμένες χώρες επιβάλλουν τους περισσότερους κανόνες. Να σημειώσουμε ότι η Αργεντινή είναι μόλις το δεύτερο κράτος στο οποίο γίνεται η τριπλή προσφυγή (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ια­πωνία) μετά την Κίνα. Τα μεγέθη έχουν τη σημασία τους…

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ