Η «Αδέσμευτη Γνώμη», η εφημερίδα των απεργών δημοσιογράφων, από το Σάββατο το βράδυ είναι πλέον σε κυκλοφορία.
Ρεπορτάζ, βίντεο και φωτογραφίες: Άγγελος Καλοδούκας
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι ασχολήθηκα με τη δημιουργία του βίντεο που θα παρακολουθήσετε με πολύ μεγάλη μου χαρά. Η δημιουργία του μου επεφύλαξε μια από τις μεγαλύτερες χαρές που έχω ως εργαζόμενος. Να φιλμάρω σε βιομηχανικό εργασιακό χώρο. Στο βίντεο υπάρχουν εικόνες από το τύπωμα της εφημερίδας!
Οι λόγοι, λοιπόν, που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ αυτή τη «δουλειά» είναι πολλαπλοί. Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι έχω μακρά (επαγγελματική) θητεία στο χώρο των εκδόσεων, οπότε με συνδέουν συναισθηματικοί δεσμοί με το χώρο και τους ανθρώπους του. Μέρος αυτών των ανθρώπων είναι οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ.
Από τότε που πρωτοβγήκε το «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» υπήρχε μέσα μου (και στους φίλους μου) μια αμφιθυμία σε σχέση με αυτό. Από τη μία το σύνθημα εξέφραζε μια (πικρή) αλήθεια: ένα ολόκληρο επάγγελμα είχε εκπέσει σε τόσο μεγάλη ανυποληψία που είχε πλέον ταυτιστεί στη συνείδηση του κόσμου με τη διαπλοκή, το χρηματισμό, τη δουλική εξυπηρέτηση των αφεντικών (με το αζημίωτο φυσικά).
Υπήρχε, ωστόσο, πάντοτε μια άλλη πλευρά. Η εμπειρία μου (αλλά και η πεποίθηση μου) είναι ότι μέγα μέρος όσων ασχολήθηκαν (ή ασχολούνται) με τη δημοσιογραφία έχουν ευγενή κίνητρα. Αυτό που τους παρακίνησε στη δημοσιογραφία ήταν η επιθυμία να ασχοληθούν με την έρευνα, την κοινωνική έρευνα. Κάποιοι στην πορεία, στα άγρια χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, έχασαν τον προσανατολισμό τους ή συμβιβάστηκαν (για να το πω κάπως… ευγενικά). Ωστόσο παραμένει ένα μεγάλο, ευδιάκριτο και πολύ μαχητικό μέρος των δημοσιογράφων (και φωτορεπόρτερ) που επιμένει ασυμβίβαστο στην επιδίωξη της αλήθειας. Στο χώρο της δημοσιογραφίας υπάρχει όλο το φάσμα της Αριστεράς αλλά και του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Και αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, στην αναζήτηση της αλήθειας, για μια δημοσιογραφία στην υπηρεσία των εργαζομένων, πράγμα πολύ κρίσιμο στις μαύρες μέρες που περνάμε, όπου η αλήθεια διώκεται σε βαθμό κακουργήματος…
Τους εργαζόμενους στο χώρο του τύπου πρέπει να τους στηρίξουμε, ιδιαίτερα σήμερα που βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα όλων των μαχών»: η πολιτική κρίση που άνοιξε με το κλείσιμο της ΕΡΤ και το μαζικό κίνημα-συμπαράστασης που αυθόρμητα δημιουργήθηκε από τους απλούς εργαζόμενους, μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία μετά από πολλούς μήνες «κινηματικής άπνοιας»: οι πολιτικοί αγώνες (και η πιθανότητα να προκληθούν κοινοβουλευτικές εκλογές) να συνδυαστούν με την ύπαρξη ενός μαζικού μαχητικού κινήματος στους κοινωνικούς χώρους. Αυτό το συνδυασμό φοβάται ο Σαμαράς γαιτί θα του «εξασφάλιζε» σίγουρη ήττα. Ας βοηθήσουμε να πραγματοποιηθούν οι εφιάλτες του!
Στο βίντεο που ετοίμασα ακούγονται οι Παυλέας & Χάρης Πανταζής («Ο Απεργοσπάστης») από το δίσκο «Μέρες από Ατσάλι» που δημιουργήθηκε με αφορμή την πρώτη επέτειο από την έναρξη της ηρωικής απεργίας των εργαζόμενων στο εργοστάσιο Ασπροπύργου της Ελληνικής Χαλυβουργίας (Οκτώβρης 2011). Ακόμα ακούγεται ένα κομμάτι (ορχηστρικό) του Μίκη Θεοδωράκη το «Λίγο ακόμα» (1971). Το κομμάτι αυτό ακουγόταν και στην ταινία που γύρισε ο Νίκος Καβουκίδης για την ιστορική (πλέον…) απεργία της ΕΣΗΕΑ το 1975 όπου και πρωτοβγήκε η «Αδέσμευτη Γνώμη».
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ
Πρέπει να σας ομολογήσω ότι ασχολήθηκα με τη δημιουργία του βίντεο που θα παρακολουθήσετε με πολύ μεγάλη μου χαρά. Η δημιουργία του μου επεφύλαξε μια από τις μεγαλύτερες χαρές που έχω ως εργαζόμενος. Να φιλμάρω σε βιομηχανικό εργασιακό χώρο. Στο βίντεο υπάρχουν εικόνες από το τύπωμα της εφημερίδας!
Οι λόγοι, λοιπόν, που ευχαριστήθηκα τόσο πολύ αυτή τη «δουλειά» είναι πολλαπλοί. Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι έχω μακρά (επαγγελματική) θητεία στο χώρο των εκδόσεων, οπότε με συνδέουν συναισθηματικοί δεσμοί με το χώρο και τους ανθρώπους του. Μέρος αυτών των ανθρώπων είναι οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ.
Από τότε που πρωτοβγήκε το «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» υπήρχε μέσα μου (και στους φίλους μου) μια αμφιθυμία σε σχέση με αυτό. Από τη μία το σύνθημα εξέφραζε μια (πικρή) αλήθεια: ένα ολόκληρο επάγγελμα είχε εκπέσει σε τόσο μεγάλη ανυποληψία που είχε πλέον ταυτιστεί στη συνείδηση του κόσμου με τη διαπλοκή, το χρηματισμό, τη δουλική εξυπηρέτηση των αφεντικών (με το αζημίωτο φυσικά).
Υπήρχε, ωστόσο, πάντοτε μια άλλη πλευρά. Η εμπειρία μου (αλλά και η πεποίθηση μου) είναι ότι μέγα μέρος όσων ασχολήθηκαν (ή ασχολούνται) με τη δημοσιογραφία έχουν ευγενή κίνητρα. Αυτό που τους παρακίνησε στη δημοσιογραφία ήταν η επιθυμία να ασχοληθούν με την έρευνα, την κοινωνική έρευνα. Κάποιοι στην πορεία, στα άγρια χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, έχασαν τον προσανατολισμό τους ή συμβιβάστηκαν (για να το πω κάπως… ευγενικά). Ωστόσο παραμένει ένα μεγάλο, ευδιάκριτο και πολύ μαχητικό μέρος των δημοσιογράφων (και φωτορεπόρτερ) που επιμένει ασυμβίβαστο στην επιδίωξη της αλήθειας. Στο χώρο της δημοσιογραφίας υπάρχει όλο το φάσμα της Αριστεράς αλλά και του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Και αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, στην αναζήτηση της αλήθειας, για μια δημοσιογραφία στην υπηρεσία των εργαζομένων, πράγμα πολύ κρίσιμο στις μαύρες μέρες που περνάμε, όπου η αλήθεια διώκεται σε βαθμό κακουργήματος…
Τους εργαζόμενους στο χώρο του τύπου πρέπει να τους στηρίξουμε, ιδιαίτερα σήμερα που βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα όλων των μαχών»: η πολιτική κρίση που άνοιξε με το κλείσιμο της ΕΡΤ και το μαζικό κίνημα-συμπαράστασης που αυθόρμητα δημιουργήθηκε από τους απλούς εργαζόμενους, μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία μετά από πολλούς μήνες «κινηματικής άπνοιας»: οι πολιτικοί αγώνες (και η πιθανότητα να προκληθούν κοινοβουλευτικές εκλογές) να συνδυαστούν με την ύπαρξη ενός μαζικού μαχητικού κινήματος στους κοινωνικούς χώρους. Αυτό το συνδυασμό φοβάται ο Σαμαράς γαιτί θα του «εξασφάλιζε» σίγουρη ήττα. Ας βοηθήσουμε να πραγματοποιηθούν οι εφιάλτες του!
Στο βίντεο που ετοίμασα ακούγονται οι Παυλέας & Χάρης Πανταζής («Ο Απεργοσπάστης») από το δίσκο «Μέρες από Ατσάλι» που δημιουργήθηκε με αφορμή την πρώτη επέτειο από την έναρξη της ηρωικής απεργίας των εργαζόμενων στο εργοστάσιο Ασπροπύργου της Ελληνικής Χαλυβουργίας (Οκτώβρης 2011). Ακόμα ακούγεται ένα κομμάτι (ορχηστρικό) του Μίκη Θεοδωράκη το «Λίγο ακόμα» (1971). Το κομμάτι αυτό ακουγόταν και στην ταινία που γύρισε ο Νίκος Καβουκίδης για την ιστορική (πλέον…) απεργία της ΕΣΗΕΑ το 1975 όπου και πρωτοβγήκε η «Αδέσμευτη Γνώμη».
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ο Αυτοσεβασμός, σε κάνει Δημοκράτη!